La Gioconda

O cadro La Gioconda, conocido tamén como La Mona Lisa, La Monna Lisa, L´ Jocon ou Madonna Elisa, é unha obra pictórica de Leonardo da Vinci. Dende o siglo XVI é propiedade do Estado Francés, e exibese no Museo del Louvre de París.
O seu nome oficial es Gioconda (que, traducido do italiano o castelán é alegre), en honor a tesis máis aceptada acerca da identidade da modelo, apollada no feito de que era a muller de Francesco Bartolomeo do Giocondo e que o seu nome era Lisa Gherardini.
É un óleo sobre tabla de álamo de 77 x 53 cm, pintado entre 1503 y 1506, e retocado varias veces polo autor. A técnica usada fue el sfumato, procedemento moi característico de Leonardo. O cadro está protexido por múltiples sistemas de seguridade e ambientado para a súa preservación óptima. É revisado constantemente para verificar e previr o seu deterioro.
Ademáis, usaronse ferramientas tecnolóxicas para a investigación de enigmas que rodean a obra. Por medio de estudios históricos determinadoron que a modelo podía ser unha veciña de Leonardo, que podían coñecerse os seus descendentes e que a modelo podía estar embarazada. Pese a todalas suposicións, as respostas en firme ós varios interrogantes en torno a obra de arte resultan francamente insuficientes, o cual xenera máis curiosidade entre os admiradores do cuadro.
A fama desta pintura non se basa únicamente na técnica utilizada ou na súa beleza, se non que nos misterios e enigmas que a rodean. Ademáis, o robo que sufriu en 1911 , as reproducións realizadas, os enigmas como a identidade da modelo o secreto da súa sonrisa, as múltiples obras do arte que se inspiraron no cadro e as parodias existentes contribuiron a converter a La Gioconda no cadro máis famoso do mundo, visitado por millons de persoas anualmente.

Asinado:Alba Carrín Méndez

Dinastía dos Habsburgo ou casa de Austria

A casa dos Austrias é o nome co que se coñece a dinastía dos Habsburgo que reinou o Imperio Español durante os séculos XVI e XVII.

O emperador Carlos V de Alemania e I de España, primeiro rei da casa dos Austrias, consigue un grande territorio que se extendía dende Filipinas ata México e dende os Países Baixos ata o estreito de Magalláns. Ademais da expansión ultramarina este territorio foi resultado da xuntanza de catro casas europeas, as de Borgoña, Austria, Aragón e Castela, que se coñeceu como Imperio Español, sobre todo a partir da división da herdanza de Carlos V entre o seu irmán Fernando I de Habsburgo e o seu fillo Filipe II.

Durante esta época foi a maior potencia de Europa. Máis tarde, e co reinado dos chamados Austrias Menores (Filipe III, Filipe IV e Carlos II), coincidentes co mellor do Século de Ouro, das artes e das letras, perden a hexemonía europea e caen nunha profunda crise económica e social.

Despois da morte de Carlos II, no ano 1700, déixalle o trono a Filipe de Anjou, no canto de deixarllo ó seu parente o arquiduque Carlos, polo que se comeza a chamada Guerra de Sucesión.

Finalmente fírmase a paz de Uttrech e Rassat e que da ó mando do Imperio Español Filipe de Anjou, primeiro monarca da dinastía dos Borbóns.

Asinado: Sandra Fernández e Cristina Fernández

Napoleón cruzando os Alpes

Napoleón cruzando os Alpes, tamén coñecido como Napoleón no paso de San Bernardo, Bonaparte cruzando os Alpes, Retrato ecuestre de Bonaparte no monte Saint-Bernard é o título de cinco versións dun retrato ecuestre pintado ao óleo sobre lenzo de Napoleón Bonaparte pintados polo artista francés Jacques-Louis David entre 1801 e 1805. Inicialmente encargados polo embaixador español en Francia, a composición mostra unha versión fortemente idealizada do auténtico cruce dos Alpes por Napoleón e o seu exército en 1800.

O orixinal permaneceu en Madrid hasta 1812, cando a colleu José Bonaparte despois de abdicar como Rei de España. Levouno consigo cando marchou ao exilio aos Estados Unidos, e colgouna na súa finca de "Point Breeze" cerca de Bordentown, New Jersey. A pintura foi pasando dun descendente a outro hasta 1949, cando a súa gran sobriña, Eugenie Bonaparte, levouno ao museo do Castelo de Malmaison.

A versión creada para Castelo de Saint-Cloud de 1801 foi levada en 1814 por soldados prusianos baixo o mando de von Blücher quen se ofreceu ao Rei de Prusia. Actualmente encóntrase no Pazo de Charlottenburgo en Berlín.

A composición está baseada en formas xeométricas simples. O suxeito principal encaixa nun círculo delimitado polo rabo do cabalo o borde da capa. O pomo da espada está no centro deste círculo. Napoleón e o seu cabalo fan a forma dunha Z, dotando de dinamismo á escena, e ás diagonais das montañas e as nubes opóñense entre sí, reforzando a impresión de movemento. A pesar dos aspectos dinámicos da composición, a escena aparece estática, debido principalmente á iluminación coa que David iluminou ó seu suxeito dándolle á pintura o aspecto dun baixorreleve.

As cinco versións do cadro son máis ou menos do mesmo tamaño. Bonaparte aparece montado con un uniforme de xeneral en xefe, lucindo un bicornio con ribetes de ouro, e armado cun sable de estilo mameluco. Está envolto nos plegues de unha gran capa que ondea o vento. A súa cabeza está volta hacia o espectador, e fai un xesto coa súa man dereita hacia algo que está diante de él. A súa man esquerda suxeita as rendas do seu cabalo de combate. O cabalo está alzado sobre as súas patas traseiras, as súas crins e o rabo batendo sobre o seu corpo polo mesmo vento que infla a capa de Napoleón.

Asinado :Cristina Fernández

Eros e Psique de Antonio Cánova

Clasificación
É unha obra de Antonio Cánova.
Entre as súas obras de tema mitolóxico destaca a que representa un momento culminante da lenda de Eros e Psique.
Según esta lenda Psique era unha moza de extraordinaria beleza da cal se namorou Eros. A curiosidade da rapaza fixo que abrira o cántaro que lle dera Proserpina para que llo levara a Venus, que conteña o segredo da beleza.
Ó abrir o cántaro, unha nube envolveuna e caeu nun sono profundo do que non despertou ata que a bicou Eros.
Comentario
Na escultura de Cánova vese unha extraordinaria perfección no tratamento dos corpos. Estes adoptan posturas forzadas e forman un conxunto de diagonais(definida polas ás de Eros, pola súa perna dereita e o corpo de Psique) que teñen o seu centro no espacio que hai entre as bocas dos personxes.
A postura na que se atopan os corpos e o acercamento dos rostros destaca o carácter apaixonado dunha escea na que se representa o amor.

Asinado: Sandra Fernández

Luis XIV, un exemplo de monarca absoluto

Luis XIV de Francia (Saint-Germain en Laye, Francia, 5 de setembro de1638- Versalles, Francia, 1 de setembro de 1715) foi rei de Francia e de Navarra desde o 14 de maio de 1643 ata a súa morte, con casi 77 anos de idade e 72 de reinado, co príncipe de Andorra (1643-1715) como Luis II.

Coñecido como o Rei do Sol ou Luis o Grande, foi o primoxénito e sucesor de Luis XIII e de Ana de Austria (filla do rei Felipe III de España). Luis XIV incrementou o poder e a influencia francesa en Europa, combatindo en tres grandes guerras: a Guerra de Holanda, a Guerra dos Nove Anos e a Guerra da Sucesión Española. Baixo o seu mandato, Francia non sólo conseguiu o poder político e militar, senón que tamén o dominio cultural. Estes logros culturais contribuiron ó prestixio de Francia, o seu pobo, a súa lingua e o seu rei. Luis XIV, un dos máis destacados reis da historia francesa, conseguiu crear un réxime absolutista e centralizado, ata o punto no que o seu reino do é considerado o prototipo da monarquía absoluta, unha forma de goberno na que o monarca ten todos os poderes (executivo, lexislativo e xudicial). Este poder do monarca considérase que proviña de Deus. Desenrólase no século XVIII a partir das monarquías autoritarias.

A frase " O Estado son eu" atribúeselle frecuentemente, aunque está considerada polos historiadores como unha imprecisión histórica ( si se fai caso das fechas, Luis tiña 5 anos cando o dixo), xa que é máis provable que dita frase fora forxada polos seus enimigos políticos para resaltar a división estereotipada do absolutismo político que Luis presentaba. Na contraposición a esa cita apócrifa, Luis XIV dixo antes de morrer : "Voume, pero o Estado sempre permanecerá".